Niewiele wydarzeń sportowych jest tak znanych jak Igrzyska Olimpijskie, prawda? Czy wiesz, że wiele lat temu sztuka była jedną z dyscyplin tego wielkiego konkursu..
Igrzyska Olimpijskie
Wszystko zaczęło się w 1894 roku od założenia Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego (MKOl) przez barona Pierre’a de Coubertina. Pierre uznał Igrzyska Olimpijskie za niepełne bez kategorii poświęconej sztuce. Udało mu się nakłonić członków MKOl do zatwierdzenia tej nowej kategorii, ale z przyczyn niezależnych od niego i Komitetu, igrzyska w tamtym roku zostały niemal odwołane, a z braku czasu pominięto przygotowania do nowych kategorii. Bądź na bieżąco z wydarzeniami sportowymi i Igrzyskami Olimpijskimi, dzięki portalowi: https://www.futbolonline.pl
Na szczęście Pierre de Coubertin nie poddał się i jego walka zakończyła się sukcesem. W 1912 roku udało mu się dodać sztukę jako kategorię na Igrzyskach Olimpijskich w Sztokholmie. W tymże roku uwzględniono kategorie architektury, muzyki, malarstwa, rzeźby i literatury. Jedynym warunkiem było to, że wszystkie prace konkursowe musiały być w jakiś sposób inspirowane sportem. W pierwszym roku zgłosiło się około 33 artystów, głównie z krajów europejskich.
W kolejnych dekadach igrzyska olimpijskie stały się wydarzeniem o ogromnym znaczeniu na całym świecie. Mimo to sztuka nadal była traktowana jako wydarzenie drugorzędne. W tym okresie biorący udział artyści często tworzyli rzeźby związane z boksem lub przygotowywali projekty architektoniczne stadionów.
Konkurencje artystyczne na igrzyskach olimpijskich nigdy nie były zbyt regularne. Artysta mógł zdobyć srebrny medal, a nikt nie zdobył złotego, a nawet były kategorie, które pozostawały nieobsadzone, jeśli jury uznało to za konieczne.
Londyn 1948 r.
Kkategorie artystyczne kontynuowano przez kilka lat z dużym powodzeniem aż do igrzysk w Londynie w 1948 roku.
Kwestia ta była przez lata przedmiotem dyskusji. Dziś podstawy igrzysk olimpijskich przewidują konieczność organizowania szeregu wystaw i imprez kulturalnych, mających na celu promowanie stosunków międzyludzkich, wzajemnego zrozumienia i przyjaźni wśród uczestników. Pierre de Coubertin byłby dumny.
